Postanowienie ustalające wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną - jako niezaskarżalne w drodze zażalenia wniesionego na podstawie art. 3941 - należy do kategorii postanowień, o jakich stanowi art. 380 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2012 r., II UZ 1/12, LEX nr 1168880 i powołanie w nim orzecznictwo). Przepis ten znajduje - na podstawie art. 3941 § 3 w związku z art. 39821 k.p.c. - zastosowanie w postępowaniu przed Sądem Najwyższym. Oznacza to, że na wniosek strony (zgłoszony w zażaleniu), postanowienie sądu drugiej instancji, którego przedmiotem jest ustalenie wartości przedmiotu zaskarżenia, może być skutecznie kwestionowane w zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, jeżeli miało wpływ na rozstrzygnięcie zawarte w tym postanowieniu. Badanie na podstawie art. 380 w związku z art. 39821 i art. 3941 § 3 k.p.c. w wyniku tzw. uprzedniej kontroli prawidłowości orzeczenia, które nie podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia jest dopuszczalne, jednak warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu zażaleniem. Gdy w sprawie występuje profesjonalny pełnomocnik wniosek taki powinien być jednoznacznie sformułowany, gdyż nie ma podstaw do przypisywania pismom przez niego wnoszonym treści wprost w nich niewyrażonych (por. między innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2008 r., II CZ 54/08, LEX nr 447663; z dnia 28 października 2009 r., II PZ 17/09, LEX nr 559946). Z konstrukcji sporządzonego przez pełnomocnika będącego adwokatem zażalenia wynika, że tym środkiem zaskarżenia prawidłowo zostało objęte postanowienie Sądu drugiej instancji w zakresie odrzucającym skargę kasacyjną. Skarżący nie zawarł jednak w zażaleniu ani stosownego wniosku, o którym stanowi art. 380 k.p.c., ani nawet nie powołał się na ten przepis. Zawarte w zażaleniu rozważania dotyczące sposobu ustalenia wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną w sprawie o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie mogą być same w sobie uznane za taki wniosek i wywołać skutku określonego w art. 380 k.p.c.
Nie została zatem skutecznie zakwestionowana przez skarżącego wartość przedmiotu zaskarżenia w zakresie ustalonym przez Sąd drugiej instancji, a skoro nie sięga ona dziesięciu tysięcy złotych, przeto skarga kasacyjna - jako niedopuszczalna - podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3986 § 2 w związku z art. 3982 § 1 k.p.c.
Niezależnie od tego należy zauważyć, że w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 czerwca 2014 r., II UZP 1/14 (Biul. SN 2014 nr 6, s. 19) Sąd Najwyższy przesądził, że w razie objęcia jedynym wyrokiem wielu decyzji ustalających płatnikowi składek (pracodawcy) i wskazanym w tych decyzjach pracownikom podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną oznacza się odrębnie względem każdego ubezpieczonego pracownika (art. 19 § 2 w związku z art. 3984 § 3 k.p.c.).
W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał, między innymi, że "spory składkowe wymagają osądzenia konkretnej wysokości zaległych składek wymierzonych od zgodnej z prawem podstawy ich wymiaru na indywidualne ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne za każdego z ubezpieczonych pracowników. W konsekwencji wartością przedmiotu sporu oraz przedmiotu apelacyjnego lub kasacyjnego zaskarżenia będzie wartość niezapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne za sporne okresy od określonych przychodów ze stosunku pracy, które zostały pominięte przez płatnika w podstawie wymiaru i obliczeniu składek przekazanych do organu ubezpieczeń społecznych indywidualnie za każdego ubezpieczonego pracownika".